Kalbim… Kalbin… Kalbi…

Yeni bir ben uyandı göğe bu sabah

Tazeden yapraklar açtı nefeslerimde

Yaza dokunan kokuları çektim içime

Şubat’ta sıcak günler,

Sıcak günlerde yazı sevdim bir öğle vakti

Seni düşündüm sonra…

Henüz tanımladığım seni

Evet… Sen…

Nasıl bir hikayeden geliyorsun yanıma..?

Neler öğrendin?

Bana bilmediklerimi fısıldamak adına…

Bana sevmeyi ve sevilmeyi öğretir misin yeniden?

Bana yaşamayı ve yaşatmayı

Büyümeyi…

Unutmayı ve affetmeyi…

İnanmayı öğretir misin bana

İnanarak bana öyle, öyle çok…

Şarkıları öğretir misin?

Filmleri, kitapları, resimleri…

Ressamları.. Müzisyenleri…

Uzayı bile hatta…

Tepinmeyi mesela…

Dans etmeyi…

Kapı zillerine basıp kaçmayı!

Saçmalamayı en tazesinden…

Öyle çok öğretir misin sahi..?

Öyle çok emek kaldı mı ceplerinde?

Islıkların var mi hala dudaklarında..?

Gereksiz şeyler yapmaya gücün kaldı mı ruhunda..?

Hata yapmayı öğretir misin bana…?

Korkmadan adımlar atmayı

Bebeklercesine şaşırmayı

Duygulanmayı bir kedi yavrusuna

Düşüncesizliği biraz da

Öğretir misin ha…?

Yeni bir dünya kurar mısın bana benden..?

Ben olmayan tüm yanlarımı,

Bir heykeltraş gibi,

Yok eder misin…?

Lütfen…..

Bunca nefessiz kaldıktan sonra..

Bana hayat öpücüğü verir misin..?

Kalbinin atışındaki nefesten…..

Yemyeşil bir hayat…

Ve masmavi

Ve kıpkırmızı

Ve bembeyaz

Ve sapsarı

Ve portakalın en turuncusundan

Bana,

Renklerimi verir misin yeniden

İlk doğduğumdan da rengarenk olur musun benimle?

Benimle eğlenir misin…?

Son soluğuma dek,

Ruhuma denk düşer misin…?

Hiç acımadan…

Hiç acıtmadan…

Uf olsam bile bana,

“Geçti” der misin…?

Gökten 3 elma düşürür müsün benimle?

Hepsini öylece fırlatmak için hem de…

Vermeyi sever misin benim kadar?

Çoğalır mısın? Coşar mısın?

İnsan olur musun benimle sonuna kadar..?

O zaman!

Yaşasın Aşk!

Yaşasın insanlık!

Şubat yaşasın!

Yaşasın insan!

Kadın yaşasın!

Erkek yaşasın!

Şu hayat denen şeyin vadesi bittiğinde

O Gün yüzünde yaşanmamış bir hikaye kalmasın….