Sevmek Her Boyutta Mümkündür…

Zaman büyür

Tıpkı günün gölgeleri gibi ve kadar

O kadar bir lezzet insan dediğin

Sarmasarışık yaşarken

Birden sadece resimlerde izlediğin…

Zaman büyür…

Sen büyüdüğüne sevinirsin habersiz

Gelsin pastalar, börekler, hediyeler!

Oysa büyümek vedaya yaklaşmaktır densizce…

Bilmez insan, bir gün somurtacağını halsizce…

Sessizce oturakalacağını o özel günlerde…

Takvimler birden rotasını şaşırıverdiğinde…

Matemin yıldönümlerine döner mevsim

Ne ara bu kadar hüzünlendi dünya der de

Susarsın İşte…

Anlatsan sesini duyarlar mı

Dokunabilirler mi gözyaşlarına…

Orhan Veli ne güzel seslenmiş içindeki acılarına…

Duyulmazsın, dokunulmazsın, bilinmezsin can…

Annen yoksa, zor…

Bir o halinden anlar

Gerisi seni hep yanlış anlar….

Gülümsersin…

Hayat hep güzeldir elbet!

Meyvelerin tadı değişir aylara göre

Kıyafetler de alırsın yeni yeni

Aynada beğenirsin de kendini

Acıkırsın, uyursun

Aşık da olursun yeniden

Ama hani

Tadın bir kaçar can…

Her gülmenin sonunda bir es verirsin

Ve bunu bir tek sen bilirsin….

Dönüp de anlatasın gelir

Bir arayasın…

Birden merak edersin…

Aklına gelir ya… Gittiği çoktan…

İşte o an düşersin…

Bu düşme, öyle yere düşmeye benzemez

Düştüğün boşluktur

Etini değil, canını acıtır bu düşüş

Öpsün de geçsin…

Öpemez de geçemez de…

Böyle böyle birşeyler hissedersin

Anlatmayı bilemezsin…

Zaten kime ne diyeceksin….

Zaman büyür

Üşürsün…

Sonra, içini ısıtacak bir gerçeğe bürünürsün

“Sevmek, her boyutta mümkündür!” der için

Tutunursun bilmediğin boyutlara

Bu yolda ancak, böyle yürürsün…

Ve anlarsın

Gölgen kadar varsın ama

Sonsuz kadar sevebilirsin…