Özledim… Özlüyorum… Özleyeceğim…

Bir Çarşamba uzanıyor ömrümde. Günlerden, Annemin gittiği gün… Yıl farkıyla bugün, daha mutluyum… İnsan ilerledikçe şu hayat denen şeyin içinde, tarihleri başka bir algıyla kabul ediyor nefeslerine. Günlük tutar mısın? Bir yerlerde notların olur mu? Fotoğraflarında tarihler var mıdır? Arşivci misin? Kendine ait izler biriktirir misin yani? Öyle ama öyle önemli ki… İzler… İzlemek için dünlerini… Özlediklerini ve en çok da nereden gelip, nereye gittiğini…

Dünden beri biraz hassasım. Kalbimdeki atışlar, zamanlarda o suya dokunan damlalarcasına, daireler oluşturuyorlar. Her bir daire içinde ben, canımda olanlarla çoğalıyoruz başka başka…

Dün Annemin, üzerine son doğduğu günde var olduğu adresteydim… Kirpiklerimin arasında tuz zerreleri, kollarımda Annem… Kendime sarıldım, yokluğunu sevmekle yetinmek gibi saçma bir duyguyla. Öyle sarıldım ki boşluğa, kollarımda onun güzel avuçlarını hissettim sıcacık. Gerçek gibiydi. Ve bence gerçekti. Filmlerde olur ya hani. Mesela Ghost filmi vardı, eski. Orada gerçekten dans etmişlerdi ruhlar. Birinde beden vardı, diğeri görünmezdi. Dün de öyle bir şeydi işte. Bazen üzülmek bile çok özlediğine kavuşmak gibi oluyor. Ağlıyorsun, içinde bir huzur buluyorsun nefeslerini toparlamaya çalışırken. Zaman İşte güneşi batırıyor sonra…

Bu sabah uyandım kendimi dünden kalma hissederek…

Uyanıyorsun, uyuduğun her ne ise onunla algılıyorsun sabahlı dünyayı. Keyfin Ya yerinde Ya da değil buna göre. Ben de işte, bir Çarşamba’ya uyandım bu sabah. Dün Annemin son adımlarının üzerinden geçip de geldiğim Çarşamba, bulandırdı elbette kahvemi hüzünle. Yanında badem ezmeli yaz helvası yesem de nafile…

Hüzün…

Günü ortaladığım şu vakitler, hepimize mutlu Çarşambalar diliyorum. Ve tüm günlerin mutlu olmasını. Deniz kabuklarını hayal ederek ellerimin içinde. Biraz kumlu, suları dirseklerime süzülürken. Oturmuşum bir kumsalda. Deniz kıyıya gülümsüyor her geliş gidişinde. Öyle sakince dokunuyor kumsala… Mis kokuyor hayat. İçimde tüm yaşanmışlıkların gücü varken aynı zamanda üzülmemeyi de öğrenmişim. Öğrenmişim ki sadece bu andayım… Deniz kabuklarına aşkla bakmaktayım… Sadece Deniz kabuğu onlar, sadece yazdayım ve sadece kumsalda olduğumun farkındayım…

Nerdesin?

Şimdi Ekim’in 27’si ve 2021 diye anlamsız numaralar yazıyor takvimde. Sen ne yapıyorsun şu an? Evet harflerime bakıyorsun da bir önce ne yapıyordun? Neden unutkanız biliyor musun? Yaptıklarımızı yaparken, başka şeyler düşündüğümüz için. Bugün eğer özlemekte başın dertte değilse, olduğun zamanı hisset olur mu? Birilerine yaşattıkların ve birilerinin sana yaşattıkları gerçek olsun. Suya yazı yazmak gibi kalmasın yarınlara anların. Çok derinlerinde, kalbinde gör, duy ve dokun. Kaybettiklerini ancak geriye böyle getirebildiğini anla, henüz anlaman bir şey farkediyorken. Sadece bir akşam yemeği değil İnan o masada olanlar. Her gün gördüklerin de sadece alışkanlığın değil. Bir iş yapabilmenin bugün sendeki yorgunluğunu özleyeceksin, şayet yaşlanacak kadar şanslı olursan. Kavgalarını o duvarların ya da gülmelerini…

Çok özledim…

Çok özlemeden önce Anneni, Babanı, sevgilini, eşini, evladını, arkadaşını, çalışmayı, güzel ve yakışıklı olmayı, trafiği, kalabalığı, yorulmayı, sağlığı, heyecanı, pastayı, uykusuzluğu, çakıl taşlarını, gerilim filmlerini, uçmayı, yüzmeyi yani tadını bildiğin her şeyi işte, çok özlemeden önce, derinlerinde yaşa… Öyle bir yaşa, öyle bir fark ederek yaşa ki bir gün onlar olmadığında hayalleri eksiksiz olabilsin. Bil ki ancak eksiksiz hayaller gerçeklerine duyulan özleme iyi gelebilirler… Birazcık…

Sevgilerimle…