Ne vakit kendimde olsam mutluyum Akıl işidir mutlu olmak Olması gereken... Ne vakit dalsam, Hüzün boyluyum... Kaldırımlar kadar ıslak, Çayın çöpü kadar bitmiş......, Çöllerin kumları hep gözlerimde! Yoksa neden kırmızı ki gözümün beyazı böyle... Özlemekle ilgili bir çırpınışım var İstavriti andırır azdan Tezgahta... Taze... Hala.....
Bugün... 4 Eylül 2020.... Ben, 4 Eylül 2019’u acıyorum, cayır cayır...... Dünyalar güzeli Annem... Yıl 2017... Mayıs aylarımız her zaman daha neşeli. Çünkü doğduğu gün de bu ay Annemin, Anneler günü de bu ay. Peşpeşe organizasyonlar yapıyoruz her sene. Hediyeler, yemekler... Annem şımarabildiği kadar şımarıyor. O aslında hem kocaman dağım hem de evimizde bir küçük … Okumaya devam edin 4 Eylül 2019….
Annem, mevsimleri severdi. Diyeceksin ki kim sevmez ki? Sevmek, hissetmeden, farketmeden sevmek midir diyeceğim o zaman ben de. Evet. Sevmek, sevdiğini hissettiğini farkettiğin yerden doğar, büyür, güzelleşir. Sonsuzlaşır. Çünkü beslenir ve önemsedikçe daha da çok değerlenir. Sevmek, sevince biten birşey değildir bilinenin aksine. Sevmek, ona karışmak ve anlamlanmaktır bu aidiyette ve sahiplenmede. Annem mevsimleri böyle … Okumaya devam edin Sevgi Öğrencisinin Kaleminden….
Naim Süleymanoğlu... Cep Herkül’ü... O zamanlar küçücük bir çocuktum. Ailece Naim Süleymanoğlu için heyecan duyduğumuz anları hatırlıyorum. O yıllar... Annemin henüz çok küçük olduğu güzel yıllar... Hani çerçeveler boş, hani Sezen’in şarkısının tıpkısının aynısı yıllar.... Hep düşünürüm zaten, hepimizin bu dünyaya belli bir görev için geldiğimizi. Yoksa hiç doktor, doktor olabilir miydi(!) Olamazdı! Kim ister … Okumaya devam edin Ölümsüzlüğün Formülü!
